മലയാളിയുടെ ജനിതകപരമായ സവിശേഷതകളിലൊന്ന് നമ്മള് ആരെയും അത്രപെട്ടെന്ന് അംഗീകരിക്കില്ല എന്നതാണ്. നാഡി പിടിച്ചുനോക്കി മരിച്ചു എന്നുറപ്പായാലേ പ്രതിഭകളെ നാം വാഴ്ത്തൂ. ധൈഷണികമായ അഹങ്കാരമോ കൂട്ടായ അസൂയയോ എന്നറിയില്ല,(അത് സാമൂഹികശാസ്ത്രകാരന്മാരുടെ വിഷയം
മറവി
എന്നെക്കുറിച്ചൊന്നു-
മെഴുതാത്തതെന്തെന്ന
പരിഭവപം ചോരും പൂമിഴിയില്
എങ്ങനെ ഞാനെഴുതും നിന്നെക്കുറി-
ച്ചെല്ലാം നീ തന്നെയല്ലേ
എല്ലാം നീ തന്നെയല്ലേ...
ഞാനുമെന് കവിതയും
ഇക്കുളിര് വാക്കു
മിത്തിരി വെട്ടവും
കടപുഴക്കുന്ന സ്വപ്നവും
തുടിക്കുന്ന ഹൃദയവും
എല്ലാം നീ തന്നെയല്ലേ...
എല്ലാം നീ തന്നെയാകി, ലെന്തു
ഞാ,നിത്താളില് കുറിക്കേണ്ടു
എന്നോര്ത്ത്
എന്നോര്ത്തെല്ലാം-
മറന്നാപ്പരിഭവപ്പൂമിഴി
നോക്കിയിരുന്നെല്ലാം
മറന്നേപോയ് !
ഇതിനായി സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റിന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്
(
Atom
)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല :
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ