മലയാളിയുടെ ജനിതകപരമായ സവിശേഷതകളിലൊന്ന് നമ്മള് ആരെയും അത്രപെട്ടെന്ന് അംഗീകരിക്കില്ല എന്നതാണ്. നാഡി പിടിച്ചുനോക്കി മരിച്ചു എന്നുറപ്പായാലേ പ്രതിഭകളെ നാം വാഴ്ത്തൂ. ധൈഷണികമായ അഹങ്കാരമോ കൂട്ടായ അസൂയയോ എന്നറിയില്ല,(അത് സാമൂഹികശാസ്ത്രകാരന്മാരുടെ വിഷയം
ആത്മവിശ്വാസമില്ലാത്ത സിംഹം
ആത്മവിശ്വാസമില്ലാത്ത സിംഹം
തന്റെ ശൌര്യത്തെയും
ഗര്ജ്ജനത്തെയും
ഏറെ കുറവുകള് നിരത്തി അനാദരിയ്ക്കും.
കാടിന്റെ ബഹുമാനത്തിനു
താനര്ഹനല്ലെന്നും
കഴിവുള്ളവര് ഭരിച്ചോട്ടെയെന്നും
അമിത വിനയംകൊള്ളും.
ഇണയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള
മത്സരങ്ങളില്നിന്നും
സ്വയം സൌന്ദര്യരാഹിത്യമാരോപിച്ചു
ഒഴിഞ്ഞുനില്ക്കും
ഇലയില് ചിത്രമെഴുതുന്ന പുഴുക്കളെയും
വലനെയ്യുന്ന ചിലന്തികളെയും
അനായാസമിരപിടിയ്ക്കുന്ന
കുഴിയാനകളെയും കണ്ടസൂയപ്പെടും.
ആനയോടു നിനക്ക് പോരാടാനാകുമെന്നു
ഉപബോധത്തില് നിന്നും
വിളിച്ചു പറയുന്ന ധൈര്യത്തെ
പരിഹസിച്ചു
മസ്തകം അനായാസം പിളര്ത്താമെന്ന്
വിളിച്ചു പറയുന്ന കൈകളില്
ശോഷണമാരോപിച്ചു
വിശ്വാസത്തിലെടുക്കില്ല. മടക്കും .
ദൃഡമായ മാംസം കടിച്ചു കീറാമെന്നു
പറയുന്ന പല്ലുകളെ
പരിഹാസത്തോടെ നാവുകൊണ്ട്
ഉഴിഞ്ഞു ചിരിയ്ക്കും.
ഒന്നിലും വിശ്വസമില്ലാഞ്ഞു
ഗര്ജ്ജിച്ചുകൊണ്ട് നിരാശയോടെ
പാറയിലാഞ്ഞാഞ്ഞു പ്രഹരിയ്ക്കും.
മരങ്ങളിലും കുന്നുകളിലും നിന്ന്
പക്ഷിമൃഗാദികള്
അവനാഞ്ഞു പ്രഹരിച്ച് പിളര്ത്തിയ
പാറകണ്ട് വണങ്ങി നില്ക്കുമ്പോഴും...
അത് പ്രകൃതിശക്തിയുടെ വൈഭവമെന്നു
എല്ലാരോടുമുറക്കെ പറഞ്ഞു
ആകാശത്തെ കൈകൂപ്പി
ജാള്യതയോടെയവന്
ഗുഹയിലേയ്ക്കുള്വലിയും.
ഇതിനായി സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റിന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്
(
Atom
)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല :
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ