സ്വഭാവത്തിലെ മുന്‍ശുണ്ഠിയും ഉരുളയ്ക്കുപ്പേരിയെന്ന പോലുള്ള പ്രതികരണങ്ങളും മാറ്റിനിര്‍ത്താന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല ആള്‍ക്കൂട്ടങ്ങളില്‍ നിന്നും ബഹളങ്ങളില്‍ നിന്നും എപ്പോഴും ഞാന്‍ ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നു
എനിക്ക് ജീവിതത്തില്‍ ഒരു സുഖവുമില്ല.എങ്കിലും ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നു.സ്വയം മരിക്കാന്‍ ഇഷ്ടമില്ലാത്തത് കൊണ്ട് അങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം. മരണം എന്നെ രക്ഷിക്കുമെന്നായിരുന്നു എന്റെ വിശ്വാസം.പക്ഷേ വിധി അതിന് സമ്മതിച്ചില്ല.മൃത്യുവക്ത്രത്തില്‍ നിന്നും പ്രജ്ഞരഹിതമായ എന്നെ വീണ്ടും മനസ്സുനീറ്റുന്ന ഈ പരുപരുത്ത പ്രപഞ്ചത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.ഞാനിതാ ജീവച്ഛവമായി ജീവിക്കുന്നു.സര്‍വ്വരാലും വെറുക്കപ്പെട്ട ഈ ജീവിതത്തോട് ഞാന്‍ ഇതുവരെ മുഷിഞ്ഞിട്ടില്ല.എന്തിന് മുഷിയണം?ഇതെല്ലാം എന്റെ വിധിയാണ്.
എന്റെ സിരകള്‍ മുഴുവന്‍ വിഷാണുക്കളാണ്.എന്നില്‍ കുടിയേറിപ്പാര്‍ക്കാത്ത രോഗങ്ങളില്ല. രോഗങ്ങളുടെ ക്രൂരമായ കാരുണ്യത്തിന് പേലും എന്റെ ജീവിതവേദനയെ അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ സാധിട്ടിച്ചില്ല.എന്നെ ആര് എന്തിന് സ്‌നേഹിക്കണം എന്ന് ഞാന്‍ സ്വയം പലപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്.ഞാന്‍ ആരെയും സഹായിച്ചിട്ടില്ല.നിവൃത്തിയുള്ളിടത്തോളം ദ്വേഷിച്ചിട്ടേയുള്ളൂ വഞ്ചിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ.അങ്ങനെയുള്ള എന്റെ ഹൃദയം എങ്ങനെ പരിശുദ്ധമാണെന്ന് പറയാന്‍ കഴിയും.ധര്‍മ്മത്തിന്‍റെ വെളിച്ചത്തില്‍ കൂടി ഞാന്‍ എന്നെ പരിശോധിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു ഞാന്‍ ആരുടേയും സ്‌നേഹത്തിന് അര്‍ഹനല്ലെന്ന്.എല്ലാവരും എന്നെ വെറുക്കുന്നു.വെറുക്കപ്പെട്ട് സര്‍വ്വരാലും കൈവെടിയപ്പെട്ട് ഏകാന്തമായ ഏതെങ്കിലും ഒരജ്ഞാതദേശത്ത് ഒരു വൃക്ഷമൂലത്തില്‍ ജീവരഹിതമായ എന്റെ മൃതപിണ്ഡം വീണടിയേണമേ എന്ന് ഞാന്‍ സര്‍വ്വേശ്വരനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു.
എല്ലാം ഞാന്‍ വെറുത്ത് തുടങ്ങി.എന്തിനെയെങ്കിലും ഞാന്‍ ഇപ്പോഴും വെറുക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അത് ലഹരിപദാര്‍ത്ഥങ്ങളെ മാത്രമാണ്.ഈയിടെ രണ്ടായിരത്തിപത്ത് അവസാനിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ഒട്ട് മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഞാന്‍ കുടിക്കാറുണ്ടായിരിന്നു.എനിക്ക് നശിക്കണം.അധ:പതനം!അതെത്ര മാധുര്യമുള്ളതാണ്!പാപം,അതിനെന്ത് കൗതുകമുണ്ട്!എനിക്ക് അധ:പതിക്കണം!എനിക്ക് പാപിയാകണം!
മരിച്ച് കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെയും നമുക്കൊരു ജീവിതമുണ്ടാകുമോ?നാം ഇവിടെ ചെയ്തിട്ടുള്ള കുറ്റങ്ങള്‍ മറ്റൊരു ലോകത്തില്‍ ഏറ്റ് പറയേണ്ടിവരുമോ?മരണമെന്ന് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ കുറേ നാളായി എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു പേടി.ഈശ്വരന്‍ എന്നെ ശിക്ഷിക്കാതിരിക്കില്ല.എനിക്ക് നിശ്ചയമുണ്ട്.
നാട് നീളെ തെണ്ടിനടന്ന് സര്‍വ്വവും പരിത്യജിച്ച് അങ്ങനെ ഒരു ഭിക്ഷാം ദേഹിയായി അജ്ഞാതവും വിദൂരവുമായ ഒരു സ്ഥലത്തടിഞ്ഞ് മരിക്കുവാന്‍ എനിക്ക് വലിയ കൊതി.വീട്,സ്വജനങ്ങള്‍,സ്‌നേഹം,മൈത്രി ഇതിനൊന്നും ഒരര്‍ത്ഥവുമില്ല.
പ്രേതലോകം എന്നൊന്നുണ്ട്.ഞാന്‍ അങ്ങനെ ദൃഢമായി വിശ്വസിക്കുന്നു.മനസ്സ്-കര്‍മ്മം-വാക്ക് ഇവ മൂന്നിലും പരിശുദ്ധയുള്ളവര്‍ക്കേ മുക്തിയുള്ളൂ എന്ന് വേദങ്ങള്‍ ഘോഷിക്കുന്നു.എനിക്ക് ഇവയില്‍ ഒന്നിലെങ്കിലും അല്പം പോലും ശുദ്ധിയുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ആശ്വസിച്ചേനെ..
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല :
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ